Benieuwd naar Schrijven is... een afgesloten huis? Download nu gratis de e-book preview en lees de inhoudsopgave en het voorwoord!
E-boek preview (pdf) óf E-boek preview (.htm)

Benieuwd naar Een afgesloten huis? Download nu gratis de e-boek preview en lees de eerste veertig pagina's!
E-boek preview (.epub) óf E-boek preview (.doc)

Voorpublicatie van De dood van Callista de Vries

Dinsdag 23 augustus

1.

Het was een dag die hij het liefst wilde overslaan. De pottenkijkers op de dijk verderop gaven hem het gevoel dat ze straks een show zouden opvoeren. Je kon het aan hun gezichten zien: hier ging het gebeuren. Het water lag nu nog bijna verstild tussen de oevers die begroeid waren met gele lis en riet. Het oppervlak werd alleen in beweging gebracht door de kleine druppeltjes die erin vielen en die ontelbare kringen veroorzaakten. Men verwachtte spektakel, dat was overal groots aangekondigd, en dat zou er ook komen. Daarvoor was men bereid het natte weer te trotseren. Misschien hoopte men dat er iets mis zou gaan.

Iwan voelde weerzin. Hij wilde niet op deze plek zijn. In elk geval niet onder deze omstandigheden, met dit sensatiebeluste publiek, vooral niet omdat hij zijn vrije dag had moeten inleveren. Had hij maar een week geleden vakantie opgenomen, om met zijn vriendin naar een afgelegen oord in een ver land te reizen. Onbereikbaar zouden ze zijn geweest. In plaats daarvan was hij thuisgebleven om zijn huis, hun liefdesnestje, een volledige opknapbeurt te geven. Blijkbaar was dat niet voldoende reden om hem zijn gang te laten gaan, want ze hadden hem beslist nodig. De plicht riep!

Het zou heel wat anders zijn als hij hier met zijn vriendin was en toekeek. Hij zou er alles voor geven om met haar op de dijk te staan, hand in hand, in plaats van rond te hangen met die hufter even verderop. Die stak nu alweer een sigaret op, de tweede in een koffiepauze die nog geen tien minuten duurde.

Dat hij zijn vrije dag had moeten inleveren, had Iwan te danken aan zijn beste vriend die tevens een collega was, en die zich plotseling had afgemeld. Zijn sergeant-majoor had Iwan daarna gebeld omdat er geen andere vervanger beschikbaar was. Operatie Lisdodde moest doorgaan, koste wat het kost, anders kon adjudant Oosterling alles van voren af plannen. Iwan had geprotesteerd, want wat was dit nu voor iets belachelijks! Hij had de hele week vrijgenomen, en nu werd daar één dag vanaf genomen. Sowieso wist zijn sergeant-majoor dat hij niet wilde samenwerken met Hugo, maar hij was niet te vermurwen.

Dat het regende kon er ook nog wel bij. Straks ging hij toch het water van de Grift in om samen met Hugo hun missie uit te voeren voor het oog van het publiek. Belachelijk, eigenlijk, die naam. Operatie Lisdodde. Het was bedacht door de landrot Oosterling. Er groeiden hier niet eens lisdodden! Hij dacht aan wat de adjudant zojuist nog eens had benadrukt, dat ze ten allen tijde aan hun persoonlijke veiligheid moesten denken. Alsof ze dat al niet wisten. Natuurlijk mocht de klus niet gehaast worden. Eén fout kon fatale gevolgen hebben, zowel voor hem als voor Hugo.

Vanochtend vroeg waren hij en Hugo met de bus van de Duik- en Demonteergroep uit Den Helder vertrokken. De Duik- en Demonteergroep maakte deel uit van de Koninklijke Marine. Meestal waren ze actief op zee, waar je geen last had van pottenkijkers. Vandaag verleenden ze bijstand aan het EOCKL, het Explosieven Opruimingscommando van de Koninklijke Landmacht. Een halfuur geleden waren ze aangekomen op de afgesproken locatie, waar adjudant Oosterling van het EOCKL hen opwachtte. Hij coördineerde de operatie van vandaag. Ze waren nu op de plek waar het begin van de Tweede Wereldoorlog op zijn hevigst had gewoed, de Grebbeberg tussen Rhenen en Wageningen. Soms leek het alsof Oosterling de strijd persoonlijk had meegemaakt. Eindeloos praatte hij erover.

Voor hem strekte natuurgebied de Blauwe Kamer zich uit. Alleen het water van de Grift scheidde hem ervan. De Blauwe Kamer was net als de Grebbeberg het eigendom van stichting Het Utrechts Landschap. In deze uiterwaarden waar vroeger weilanden waren, was nu een natuurreservaat ingericht. Het was een vredig gebied, vol natuurschoon. In het kwartier dat hij hier was, had Iwan al heel wat vogels gezien en gehoord. Nu zag hij in de populier aan de overkant een reiger staan. In het water zelf dobberde een meerkoet. Ook kon hij in de verte het gakken van ganzen horen. Het was haast onvoorstelbaar dat hier de Tweede Wereldoorlog had gewoed. De nasleep van die strijd was de reden waarom ze hier waren. Twee jaar geleden waren ze ook al in de Grebbestad geweest, op zoek naar een Britse duizendponder op de bodem van de Rijn. Straks zou er weer gedoken worden. Dankzij een grondig vooronderzoek wisten ze wat ze zouden kunnen aantreffen. Al sinds het afgelopen voorjaar was Operatie Lisdodde in voorbereiding.

Het was begonnen met een melding van een gepensioneerde boer. De man had vroeger – in de tijd dat er in de Blauwe Kamer geboerd werd – weleens oorlogsmunitie aangetroffen. Hij had daar nooit melding van gemaakt omdat hij wist dat dan het EOCKL zou komen. De boer had geen zin in de overlast die dat met zich mee zou brengen. Daarom had hij de explosieven in het volop aanwezige water gegooid, zonder te beseffen hoe levensgevaarlijk dat was. Pas in april van dit jaar had de boer wroeging gekregen toen hij op het journaal hoorde van het incident met een opgeviste bom. De viskotter Maarten Jacob had op de Noordzee een bom in het net gekregen. Op het dek was de bom tot ontploffing gekomen, waarbij drie van de zes opvarenden om het leven kwamen. Sindsdien werd het EOCKL overspoeld met meldingen van opgeviste bommen.

Het incident had de boer aan het denken gezet. Omdat de door hem gedumpte munitie bij baggerwerken boven water kon komen, was een vergelijkbaar scenario als op de Maarten Jacob denkbaar. Met dat in gedachten had hij het EOCKL ingelicht, waarna de procedure die voor dit soort situaties bestond, in gang was gezet. Adjudant Oosterling was al verschillende keren met de boer hier geweest. Hoewel de man de exacte locaties waar hij de munitie had gedumpt niet meer wist aan te wijzen, was Oosterling veel te weten gekomen over het soort munitie dat ze zouden opsporen.

Tijdens het vooronderzoek was er met sonar een aantal verdachte locaties vastgesteld waar ze straks zouden gaan duiken. Ze zouden waarschijnlijk een groot deel van de dag hiermee bezig zijn. Iwan vroeg zich af hoe instabiel de explosieven geworden waren na jaren in het water gelegen te hebben. Tijdens een uitzending naar het buitenland had hij gezien wat een ontplofte granaat met een menselijk lichaam kon doen. Het was een beeld dat hij nooit zou vergeten.

Benieuwd naar De dood van Callista de Vries? Download dan gratis de e-boek preview en lees de eerste veertig pagina's!
E-boek preview (.epub) óf E-boek preview (.doc)